Transgenderyzm, niezgodność na płeć zdeterminowaną kulturowo cz. I

 Będąc na studiach seksuologii klinicznej zapytałem znanego seksuologa ile było zmian płci w 1980 roku? Specjalista seksuologii klinicznej odpowiedział mi, że w tamtych latach był w klinice seksuologii 1 przypadek kwalifikowany do zmiany płci i wynikał on z zaburzenia różnicowego płci, który zdarza się jeden na 40 000 urodzeń dzieci z defektem chromosomowym. To dało mi dużo do myślenia ze względu na fakt, że w 2013 roku w klinice seksuologii kwalifikowano 100 osób przeznaczonych po licznych badaniach przez psychologów, psychiatrów, seksuologów do zmiany płci na odmienną. 

Zdaję sobie sprawę z faktu, że ten mój nowy wpis z zakresu seksuologii dotyczy tylko 1 % populacji dzieci i ich rodziców. Niemniej stanowi to dla nich duży problem i stąd będę podawał fachową wiedzę dla nich właśnie przeznaczoną licząc się ze złą oceną mojej osoby przez niektórych tzw. "wierzących" i mało doinformowanych naukowo seksuologicznie i psychologicznie. 

Moje przypuszczenia dotyczące zmiany przypisanej płci ( gender reassignment), gdy osoba zmienia tożsamość płci i przyjmuje odmienną rolę seksualną potwierdzają się w 100 % osób, które dotknęły powyższe trudne dla nich doświadczenia, a z którymi miałem możliwość konsultacji psychologiczno - seksuologicznej. 

Nie jest wiadomo ile osób w XX wieku przeżywało zespół dezaprobaty płci (gender dysphoria), tzn. dyskomfort spowodowany płcią przypisaną i pragnieniem życia jako płeć odmienna. Jednak z pewnością istnieli i większość z nich niewiele mogła na to poradzić, a związana z tym stygmatyzacja, szczególnie mężczyzn, przypuszczalnie powodowała, że zachowywali to dla siebie, choć musiało to ich wiele kosztować w ich przeżyciach moralno - psychicznych.

2. Dr n. med. Johan Bancroft twierdząc o istnieniu tranwestytyzmu fetyszystycznego dochodzi w swoich badaniach do pytań dotyczących badania 2450 mężczyzn i kobiet ze Szwecji i jako część obszerniejszych studiów postaw seksualnych podaje pytania dotyczące stylów życia a poproszonych o odpowiedz na pytanie: "Czy kiedykolwiek nosiłeś/łaś ubranie dla płci odmiennej i czy wywołało to u Ciebie podniecenie seksualne? Odpowiedzi twierdzące otrzymało 2, 8 % mężczyzn i 0, 4 % kobiet". ("Seksualność człowieka", Johan Bancroft, s. 303).

W procesie tożsamości uczestniczą zarównio tożsamość płci, jak i seksualność, przy czym tę drugą potrzeba rozważyć na dwóch poziomach: tożsamości seksualnej i różnych wzorców zdolności do odczuwania podniecenia seksualnego.  (np. związanego z fetyszyzmem), lecz ich interakcje są złożone i zróżnicowane.

W okresie pokwitania rozpoczyna się u chłopców proces integracji relacji diadycznych. Wg Dr. n. med. Johana Bancrofta: "Prawidłowo ta integracja kończy się wzorcami odpowiedzi seksualnej  spójnymi z tożsamością  płci oraz z późniejszą  tożsamością seksualną, np. (Jestem mężczyzną. Odczuwam pociąg seksualny do kobiet, więc jestem heteroseksualny). Trudniej jest wyjaśnić, jak tego rodzaju integracja prowadzi do powstania tożsamości homoseksualnej. Istnieją jednak silne dowody, że u chłopców, u których w dzieciństwie pojawia się niezgodność na płeć zdeterminowaną kulturowo, wzrasta prawdopodobieństwo powstania tożsamości homoseksualnej". 

a) Chłopiec z niezgodnością  na płeć zdeterminowaną  kulturowo może doświadczyć powstawania pociągu seksualnego do tej samej płci i rozwiązywać tę niezgodność poprzez uznanie samego siebie: "jestem homoseksualny", co przyczynia się do innych implikacji dla tożsamości płci (mężczyzna homoseksualny nie musi być męski). Dr n. med. Johan Bancroft dalej stwierdza: "Na kolejnym etapie rozwoju pojawia się tożsamość heteroseksualna, co umożliwia wyraźna zmiana tożsamości płci. "Odczuwam pociąg seksualny do mężczyzn, jestem kobietą (w pułapce ciała mężczyzny), dlatego jestem "heteroseksualną kobietą".  U osób transseksualnych typu mężczyzna - kobieta mogą nastąpić wszystkie kombinacje tożsamości płci i seksualności. Genetyczny mężczyzna może zmienić się w kobietę i odczuwać pociąg seksualny do mężczyzn (tzn. heteroseksualizm po zmianie płci). Inny może zmienić się w kobietę i odczuwać pociąg do kobiet (tzn. homoseksualizm po zmianie płci)... U niektórych osób po zmianie płci seksualność jest nieważna". (s. 304). 

b) W literaturze przedmiotu istnieją liczne spostrzeżenia, że wielu transwestytów fetyszystycznych nie tylko kontynuuje związane z fetyszami praktyki seksualne przez dłuższy okres, lecz wchodzi także w związki heteroseksualne i zawiera małżeństwa. Autor naukowej publikacji pt: "Seksualność człowieka" Dr n. med. Johan Bancroft twierdzi, że: " W niektórych przypadkach wzorzec fetyszystyczny ulega zmianie. W szczególności, seksualnie podniecającemu aspektowi noszenia damskiej bielizny najpierw towarzyszy, a ostatecznie zastępuje go niepodniecająco przebieranie się za kobietę". 

c) W okresie dojrzewania i u dorosłych Goldman (1982) zadali pytanie: "Gdybyś mógł /mogła wybrać, wolałbyś być chłopcem czy dziewczynką? Spośród siedmiolatków, 10 % Australijczyków i 13 % Amerykanów stwierdziło, że woleliby być dziewczynką. W grupie trzynastolatków, Australijczycy stanowili 20 %, a Amerykanie 7 %. U dziewięcioletnich dziewczynek 10 % Australijek i 27 % Amerykanek wolałyby być chłopcami. U piętnastolatek wyniki odpowiednio wynosiły 10 % i 20 %. 

d) Jeśli chodzi o chłopców to badacz Green (1976) był pionierem badań chłopców z GID, których porównywał z normalnymi dziećmi. Chłopcy ci czesto przebierali się za dziewczynki (3/4 przed ukończeniem czterech lat, wszyscy przed ukończeniem sześciu lat)., wybierali kobiece role w zabawach, woleli bawić się zabawami typowymi dla dziewczynek, zwłaszcza lalkami, unikali sportów polegających na "przepychankach", i często byli samotnikami. Lepiej nawiązywali kontakty z dziewczynkami niż z chłopcami i czesto posiadali bardzo dobre umiejętności aktorskie. 

4. Dysforia płciowa u dzieci polega na:  (302.6) i F64.2):