Blog Post
II cz. Autobiografii "Byłem innym księdzem", rozdz. XI - 2013/2014 r
Padre Camillo • paź 26, 2021
Moje dalsze funkcjonowanie w duszpasterstwie parafialnym, zmagania w zbiórce na oddanie długu dla kierownika firmy remontowo - budowlanej i jego pracowników w Kolsku, sporadyczne wyjazdy na rekolekcje i niedzielne ewangelizacje z parafii w Bąkowej Górze i dalsze blokowanie moich działań przez Abp Wacława Depo i urzędników Kurii z Częstochowy
Przybyłem do parafii w Bąkowej Górze sfrustrowany i nieufny, ale z nadzieją, że będę mógł dalej realizować swoje kapłaństwo. Zdziwiony byłem tzw. "dekretem mianowania" na statusie tzw. "rezydenta". Tego statusu nie ustanowił Pan Jezus a tylko wg dokumentu przedstawionego w rozdz. X zwykli ludzie tj. tzw. arcybiskup i kuria. Wszystko po to, aby trzymać w ryzach podwładnego księdza tak, jak w okresie feudalnym chłop był niewolnikiem pana i jemu całkowicie podległy. W Piśmie św. nie ma też nic na temat tzw. "5 kościelnych przykazań" (przekształcanych co jakiś czas wg "widzi mi się" hierarchów kościoła katolickiego), nie ma mowy w Ewangelii nic n.t. tzw. "prawa kanonicznego i jego paragrafów". Pan Jezus nikogo też ze wspólnoty wierzących nie ekskomunikował, apostołów nie suspendował, nie dyspensował od jedzenia mięsa w piątki, nie udzielał odpustów itd...
1. Od Ks. Prob. Tadeusza Ściebura dowiedziałem, że przyjął mnie do parafii do końca czerwca 2014 r. W pierwszy dzień mojego pobytu rano tj. 31 października 2013 r. zastałem na plebanii 2 młode panie: Ewę, Ewelinę S. Odbyło się nieśmiałe przywitanie i wspólne pierwsze śniadanie, które przygotowywała p. Ewelina S. W trakcie upływu czasu okazało się, że p. Ewa wpisywała dane do księgi chrztów, ślubów, pogrzebów. P. Ewelina S. przygotowywała codzienne śniadania, sprzątała 1 raz w tygodniu 3 pokoje, łazienkę, kuchnię; robiła pranie co 2 tygodnie księdzu proboszczowi i prasowanie jego rzeczy osobistych. Do września 2015 r. p. Ewelina S prała też moje rzeczy w pralce księdza proboszcza i prasowała moje koszule, koszulki. Wg Ks. Tadeusza Ściebura p. Ewelina była potrzebna codziennie od 7 00 do 22 00 w celu zapisywania intencji Mszy św., które przyjmował od wiernych na karteczkach.
Na początku wydawało mi się to normalne, ale z czasem dostrzegałem konkurencyjność i zazdrość pomiędzy p. Eweliną S, p. Ewą i starszą znacznie od nich p. Haliną M, u której jadaliśmy z czasem objadokolacje.
W dniu 1 listopada uczestniczyłem we Mszach św. i też je odprawiałem. Ksiądz Proboszcz przedstawiał mnie parafianom po Mszach św. i witał w swojej parafii w Bąkowej Górze. Poprosił mnie z czasem o głoszenie kazań w niedziele i święta. Owszem oprócz stypendium otrzymywałem też wynagrodzenie za głoszenie kazań. Co jakiś czas do parafii przyjeżdżali inni księża w celu głoszenia kazań. Ks. Tadeusz Ściebura sam nie głosił homilii w niedziele i święta. Kazania wygłaszał tylko na ślubach i pogrzebach.
Była to pierwsza parafia w której ksiądz proboszcz nie odliczał ze stypendiów Mszy św. opłat za ogrzewanie, wodę, prąd i posiłki.
2. Na początku byłem zaskoczony posiłkami spożywanymi w rodzinie p. Haliny i Jurka M i prosiłem abyśmy jedli obiady w Przedborzu w stołówce przy hotelu. Na obiady jeździliśmy samochodem księdza proboszcza przeważnie ok. 13/14 godz., co mi odpowiadało ze względu na trawienie. Od grudnia 2013 r. przez kilkakrotne propozycje księdza proboszcza zgodziłem się jeździć na objadokolacje do p. Haliny i Jurka M. U nich też były obiady niedzielne i świąteczne. W 2013 r. pierwszy raz w moim kapłaństwie przeżyłem mówiąc szczerze Wigilię i Święta Bożego Narodzenia w rodzinie. Państwo M byli bardzo mili dla księdza proboszcza, którego znają od lat i dla mnie również byli sympatyczni i życzliwi. P. Halinka z mężem, córką i mężem przyjeżdżali w niedziele przed Mszą św. na plebanię na kawę. Rozmawialiśmy i żartowaliśmy wspólnie. Zauważyłem, że wtedy nie była obecna zazwyczaj p. Ewelina S. Bywała natomiast p. Ewa, która w niedzielę wpisywała dane do ksiąg kościelnych.
Obiadokolacje serwowane przez p. Halinkę w tygodniu były zazwyczaj ok. godz. 17, ale i jadaliśmy też po wieczornej Mszy św. czyli ok. godz. 19.
Te późne i obfite posiłki sprawiły, że znacznie przytyłem i musiałem zakupować szersze spodnie, koszule XXL. Próbowałem biegać, ale nadwaga nie pozwalała na wytrwałe biegi ze względu na zbyt obciążone kolana. Dopiero po rekolekcjach wielkopostnych, które prowadziłem w Radomiu kupiłem rower Giant i zacząłem intensywnie jeździć, aby schudnąć.
3. Msze św. były rano i wieczorem. Zazwyczaj ranne Msze św. odprawiał ksiądz proboszcz a ja jedną Mszę św. wieczorną. Dziwiłem się, że ksiądz proboszcz odprawia codziennie od 5 do 7 Mszy św. P. Ewelina S była na plebanii codziennie już przed 7 00. Chleb swojski kupował ksiądz proboszcz w Zbyłowicach k/Bąkowej Góry a kiełbasę, baleron, szynkę w prywatnej masarni w Przedborzu. Zdarzało się i mi jechać po zakup chleba i wyrobów mięsnych.
Po porannych Mszach św. było śniadanie, które przygotowywała p. Ewelina S. Zazwyczaj była to smażona nacięta swojska kiełbasa z cebulą. Owszem zdarzała się też co jakiś czas jajecznica i do tego baleron, szynka, żółty ser i swojski chleb. Starałem się nie jadać dużo ze względu na to, że przytyłem. Brak ruchu oprócz spacerów nie powodowało spalania kalorii w organizmie.
Po śniadaniu przerwa do ok. godz 11, do czasu picia wspólnej kawy z expresu, krótka rozmowa, wymiana informacji co się będzie działo w parafii, kto będzie miał ślub, kto umarł itd., po prostu suchy przekaz wiadomości. Po kawie szedłem do pokoju i tam czytałem duchową literaturę, modliłem się na Różańcu, Koronką do Bożego Miłosierdzia.
Następnie oczekiwanie do godz. 17 lub 19, na wyjazd do Dęby k/Bąkowej Góry do p. Halinki i Jurka M na objadokolacje, zależnie od ustalonych wieczornych Mszy św. Takie życie na parafii i plebanii jest bardzo monotonne.
Zacząłem jeździć 2 razy w tygodniu na basen do Włoszczowy. To była na początku dla mnie jedyna aktywna rekreacja, później zacząłem jeździć na rowerze.
Do parafii przyjeżdżali dwaj bracia księdza proboszcza, aby pomagać w pracach fizycznych: koszenie, dbanie o kwiaty wokół kościoła i plebanii i inne niezbędne prace. Włączałem się również w prace fizyczne: układałem mokre świeżo przywiezione drewno w stosiki, przewoziłem na taczce wysuszone już drewno do piwnicy, wrzucałem kilkakrotnie węgiel do piwnicy, odśnieżałem przed Mszami św. wokół kościoła i plebanii itp.
W piecu palił ksiądz proboszcz i u mnie w pokoju było zbyt ciepło. Kaloryfery były stare i bez możliwości regulacji temperatury. Nie mogłem otworzyć okien ze względu na skrzywione ramy i otwierałem drzwi od pokoju, od kancelarii, wejściowe aby wpuścić trochę świeżego powietrza. Zgłaszałem księdzu proboszczowi ten fakt i stwierdzał, że w przyszłości ma zamiar to zrobić, bo teraz ma na głowie inne materialne wydatki. Muszę zaznaczyć, że ks. Tadeusz Ściebura ma duże zasługi w dbaniu o kościół: zmienił dach na kościele, wyłożył kostkę brukową wokół kościoła i plebanii oraz inne prace niezbędne do dobrego funkcjonowania budynków.
4. Zaraz po przybyciu do parafii Przenajświętszej Trójcy w Bąkowej Górze 2 listopada 2013 r. napisałem list do Jego Świątobliwości papieża Franciszka o moich zmaganiach z tworzeniem ośrodka terapeutycznego jak to przedstawiałem w poprzednich rozdziałach. List zredagowałem a w jego przetłumaczeniu na język włoski i jego nadaniu pomógł mi Damian D z Częstochowy, który uczestniczy i towarzyszy w moich zmaganiach ewangelizacyjnych od 2009 r. poprzez założenie strony grzechy.com i jej prowadzenie techniczne, poprzez zamawiane u mnie Msze św. i modlitwę. Otrzymałem odpowiedz z Watykanu ułożoną 12 grudnia 2013 r., i wysłaną z Sekretariatu Stanu - Sekcja Pierwsza - Sprawy Ogólne:
"Czcigodny Księże,
Odpowiadając z podziękowaniem na list z dnia 2 listopada br., skierowany do Jego Świątobliwości Franciszka, uprzejmie informuję, że poruszony problem podlega kompetencji Biskupa Miejsca. Ojciec Święty nie rozstrzyga z Urzędu tego rodzaju kwestii o jakich mowa w korespondencji.
W nawiązaniu do treści listu warto pamiętać, że to Biskup Miejsca odpowiada za charakter pracy duszpasterskiej i podejmowane w diecezji dzieła.
O ile więc posługa, jaką Ksiądz proponuje i pragnie realizować okaże się przydatna dla potrzeb pastoralnych, o tyle zapewne zostanie uwzględnione w diecezjalnym programie duszpasterskim.
Pozostając w nadziei, że odpowiedź ta zostanie właściwie przyjęta, zapewniam o modlitwie Ojca Świętego w intencji Księdza.
Z wyrazami szacunku (podpisał: Mons. Peter B. Wells)".
Drogi Czytelniku jak można zauważyć i wywnioskować z powyższej odpowiedzi z 12 grudnia 2013 r., z Sekretariatu Stanu - Sekcja Pierwsza - Sprawy Ogólne mój list na pewno nie dotarł do papieża Franciszka a zatrzymał się na tzw. "pierwszej bramce". W obecnym moim spojrzeniu dotyczącym skomunikowania się z papieżem przeze mnie czy innego księdza poprzez korespondencję w sprawach osobistych i duchowych - nie ma takiej szansy. Jednak pomiędzy biskupami i również z Watykanem listy wysyłane do papieża nie są obojętne z tego tytułu, że Watykan przesyłając dla mnie czy innego duchownego odpowiedź zarazem informuje biskupa miejsca, że ja czy inny kapłan list o danej treści skierował do papieża Franciszka. Tak strukturalnie - patologicznie jest skonstruowany system hierarchiczny w kościele katolickim. Ksiądz chcący odwołać się do wyższej instancji tym bardziej jest postrzegany jako niegodny do wysłuchania i tym bardziej "dostaje po grzebiecie" od swojego biskupa miejsca, pod którego podlega.
5. W zakończeniu do XI rozdziału chcę przedstawić sprawę blokowania moich działań ewangelizacyjnych przez Abpa Wacława Depo. Na czym one polegały? Otrzymałem tzw. "dekret nominacyjny", w którym Abp Wacław Depo określił, że owszem mogę wyjechać z parafii Przenajświętszej Trójcy w Bąkowej Górze po jego zezwoleniu na wyjazd bądź mogę jego zgody nie otrzymać i wtedy nie mogę wyjechać z parafii. Na 2 tygodnie wcześniej mam się zwrócić do Ks. Kanclerza Mariana Szczerba z prośbą o zgodę na wyjazd na przeprowadzenie rekolekcji, misji itp.
Bardzo trudno mi jest zrozumieć takie udzielenie zezwolenia ponieważ księża proboszczowie na rok wcześniej umawiają się z danym rekolekcjonistą i razem przygotowują plan rekolekcji. Tak myślę, że Abp Wacław Depo nie ma "zielonego pojęcia" o funkcjonowaniu w parafii, że wydaje takie warunki trudne zarówno do spełnienia dla mnie a tym bardziej dla księdza proboszcza, z którym na rok wcześniej byłem umówiony czy to na rekolekcje adwentowe, wielkopostne czy też na niedzielne wygłoszenie kazań tematycznych o tematyce różnych uzależnień.
Po ogłoszeniu przez Abpa Wacława Depo informacji na mój temat: "Proszeni są Księża Proboszczowie, aby nie przyjmować w swojej parafii Ks. Marka Poryzała dopóki nie zgłosi się do Abpa Wacława Depo - Metropolity Częstochowskiego"
stracili księża proboszczowie do mnie jako rekolekcjonisty zaufanie i większość z nich umówiła się z innymi rekolekcjonistami na przeprowadzenie rekolekcji adwentowych i wielkopostnych.
Wydzwaniałem do wielu księży proboszczów z którymi byłem umówiony na przeprowadzenie rekolekcji czy niedzieli ewangelizacyjnej i mówili mi, że jestem zapewne w karach kościelnych, bo ogłoszenie na mój temat nie zostało cofnięte przez Abpa Wacława Depo i dlatego umówili się z innym rekolekcjonistą.
Było to dla mnie poniżające, ponieważ z jedne strony miałem dług do oddania dla kierownika i jego pracowników firmy remontowo - budowlanej a z drugiej strony byłem zablokowany na pozyskanie z książek autorskich funduszy przez Abpa Wacława Depo i Kurię Częstochowską.
Ks. Prob. Tadeusz Ściebura pozwalał mi na wyjazdy, ponieważ na moje miejsce w celu głoszenia kazań miał innych homiletów do dyspozycji i mógł się wcześniej z nimi umówić na daną niedzielę na wygłoszenie przez nich kazań. Było to też dobre, że zmieniał się co jakiś czas głosiciel Słowa Bożego.
Na marginesie jako kapłan uzyskałem stopień magistra z homiletyki ale uważam, że takie zmiany są właściwe ze względu na odbiorców Słowa Bożego, ponieważ każdy korzysta z innego schematu, techniki, modulacji głosu, gestykulacji itp. Moją pracę magisterską prowadził nieżyjący już Ks. Prof. Dr hab. Wojciech Pazera a jej tematem było: "Kościół w twórczości kaznodziejskiej Ks. Jerzego Mirewicza T. J.". Pracę tę obroniłem w Częstochowie w 2001 r. i była kwalifikowana przez Ks. Prof. Dr hab. Wojciecha Pazera jako praca wyżej niż magisterska, bo licencjacka w celu uzyskania stopnia doktora a to ze względu jak stwierdził w ocenie: "pracowałem metodą analityczno - syntetyczną" .
W sumie od 1 listopada 2013 r. do 10 grudnia 2015 r. przeprowadziłem 2 cykle rekolekcji wielkopostnych (pierwsze na wiosce w pobliżu Bąkowej Góry i za zgodą i ze wsparciem mnie przez Ks. Tadeusza Ściebura, drugie w dużej parafii w Radomiu), i oczywiście za wcześniejszą zgodą uzyskaną od Abpa Wacława Depo przekazaną przez Ks. Kanc. Mariana Szczerba.
W grudniu 2014 r. przyjechał z Londynu były mieszkaniec Bąkowej Góry i po wysłuchaniu moich kilku homilii zapytał mnie czy poprowadziłbym rekolekcje wielkopostne w Londynie w jego obecnej parafii. Oczywiście zgodziłem się i miałem też akceptację Ks. Prob. Tadeusza Ściebura i napisałem pismo do Abpa Wacława Depo prosząc o zgodę na wygłoszenie rekolekcji w Londynie. Niestety odpowiedz Abpa Wacława Depo była kolejny raz negatywna z umotywowaniem, że muszę być obecny w parafii Bąkowa Góra i uczestniczyć czynnie w prowadzonych spowiedziach św. w parafiach, w dekanacie kodrąbskim.
Przedstawię treść pisma z Kurii Metropolitalnej w Częstochowie z z dnia 17 lutego 2015 r., które odebrałem w parafii p. w. Przenajświętszej Trójcy, w Bąkowej Górze:
"W związku z nadesłanym pismem do Arcybiskupa Wacława Depo, Metropolity Częstochowskiego, z dnia 3. 02. 2015 r. zawierającym prośbę Księdza o pozwolenie na wyjazd i posługę duszpasterską na terenie Anglii, informujemy, że obowiązują ustalenia przekazane przez Księdza Kanclerza Kurii Metropolitalnej Archidiecezji Częstochowskiej drogą telefoniczną.
Obowiązuje zatem wyrażona zgoda na wyjazd i pełnienie posługi we wskazanej w prośbie parafii, wyłącznie w terminie nie łamiącym zasad zdrowej współpracy duszpasterzy w parafii.
Z godnie z życzeniem Księdza Arcybiskupa przynaglamy do postępowania zgodnie z normami obowiązującymi na terenie Archidiecezji Częstochowskiej.
Przypominamy zatem, że na podstawie KPK kan.: 283 $ 1, 550 $ 3, 533 praz punktu 4 Aneksu 13 Dokumentów Drugiego Synodu Diecezji Częstochowskiej należy organizować czas wyjazdów poza okresem okolicznościowych prac w parafii.
Z należnym szacunkiem (pospisał Notariusz Kurii Metropolitalnej w Częstochowie - Ks. mgr lic. Damian Kwiatkowski)".
Dziwię się tej motywacji do obecnego czasu i uważam, że Abp Wacław Depo nie ma "zielonego pojęcia" o funkcjonowaniu duszpasterstwa w parafii, w okresie Wielkiego Postu.
Jest taka zasada, że księża z dekanatu jeżdżą, aby spowiadać w innych parafiach w dekanacie a później jakby odrabiają spowiadając w danej parafii gdzie odbywają się rekolekcje. Najeździłem się na takie spowiedzi św. po dekanacie kodrąbskim na przemian z Ks. Prob. Tadeuszem Ściebura. Księża z parafii gdzie odbywają się rekolekcje u siebie w parafii nie spowiadają. Bezzasadna zatem była negatywna odpowiedz Abpa Wacława Depo ponieważ rekolekcje w Londynie miały mieć miejsce w tym samym terminie, co rekolekcje w parafii Przenajświętszej Trójcy, w Bąkowej Górze.
Pamiętne spotkanie ze św. Wandą Półtawską - przyjaciółką duchową św. Jana Pawła II w Krakowie dn. 6 października 2023 r. Poniższy wiersz o tym spotkaniu napisałem w dniu jej przejścia do Nieba 24 października 2023 r. (w pół godz.)
Wiersz pt. "Miłosierny Panie niech mi się stanie..." napisałem 22 października 2023 r. po moich duchowych i ludzkich przeżyciach w Kalwarii Pacławskiej i w Markowej.
Wiersz pt: "Wielkie Upokorzenie ku Wielkiemu Przeistoczeniu" powstał w 15 minut 2 lipca 2023 r. sprowokowany zadanym mi pytaniem: "Ile dziewczyn uratowałem z procederu prostytucji?"
Wiersz napisany 11 czerwca 2023 r. "w tri miga" (15 min). Tytuł jest w j. aramejskim a brzmi: "He hle ine"
Wiersz powstał 11 czerwca 2023 r. "w tri miga"! (15 min). Tytuł jest w j. aramejskim i brzmi: "Szehlete mne"
Wiersz pt. "MALHUTAH - KRÓLESTWO" w podtytule "Zaduiszczi - Zadośćuczynienie" został napisany 17 maja 2023 r. w Wigilię Uroczystości Wniebowstąpienia Pana Jezusa a zarazem w Wigilię 103 Rocznicy Urodzin św. Jana Pawła II w 2 godziny
Ten wiersz napisałem 17 II 2023 r. Eksponuję go z racji 103 rocznicy urodzin naszego ukochanego świętego papieża Jana Pawła II na 18 maja 2023 r.
Eksponuję w tej części 3 wiersz mojej kuzynki Doroty P. z Bełchatowa pt. "Przyszłość"
Wiersz pt: "Odmów początek pacierza. Zakładaj deski na nogi i jedź do Nieba" jest napisany 5 lutego 2023 r. pod Harendą w Zakopanym ku czci i pamięci Św. Jana Pawła II w 18 rocznicę Jego przejścia do Nieba - niechaj On nam dopomaga na teraz i na zaś
Zamieszczam dwa wiersze, które napisała Dorota P. z Bełchatowa. Ich tytuły to: "Przyszłość", "Czym jest przyszłość?"
Ks. Marek Poryzała ukończył w 2013 r podyplomowe studia z zakresu seksuologii klinicznej w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Jest kompetentny jeśli chodzi o pomoc terapeutyczną zarówno dla ludzi wierzących jak i niewierzących. Jest specjalistą z doświadczeniem w zakresie różnych uzależnień.
Kontakt
„Miałam okazję poznać księdza Marka w sierpniu 2017 roku. Znajomość utrzymujemy do tej pory. Zaimponował mi umiejętnością takiego działania, żeby życie innych ludzi było chociaż trochę lepsze. Jego aktywność idzie w parze z kwalifikacjami do udzielania pomocy psychologicznej a predyspozycje wspierają w sytuacjach kryzysowych. W swoich działaniach mediacyjnych dał się poznać jako profesjonalista, autentyczny, naturalny i otwarty na drugiego człowieka. W sprawach ważnych jest bezkompromisowy, konkretny i zasadniczy. W swojej pracy łączy w syntetyczny sposób wiarę, psychologię i seksuologię. Ma duże doświadczenie w prowadzeniu konsultacji małżeńskich. Zdarza się, że samodzielne rozwiązywanie konfliktów generuje kolejne problemy. Jeśli chce się ratować swoje małżeństwo warto sięgnąć po pomoc. Komunikatywność księdza Marka wskazuje, że ma do takich zadań powołanie.
Jest bezstronny, dyskretny i dyspozycyjny. Czytałam, że mediator to
tłumacz ludzkich pragnień. Zachęcające, prawda?“
Marzenna Wiśniewska, Bydgoszcz
„Marek Poryzała to kapłan - człowiek - ideowiec. Bez wątpienia odmienia życie innych ludzi stawiając nowe wyzwania, wymagania, perspektywy...
Jest pasterzem, który gorliwie kieruje dusze ludzkie ku Światłości. Zawsze w centrum stawia Trójcę Przenajświętszą i Błogosławioną Maryję Dziewicę. Podczas pracy z nim poznałem go jako wizjonera, osobę bardzo kreatywną, myślącą nieszablonowo. Osobę, która cały czas szuka rozwiązań, rozwija się wszechstronnie dzięki czemu może doskonalić siebie i innych.
Człowiek z ludu wzięty, dla ludu ustanowiony..“
Stanisław "Kadłubek", Słupsk