II cz. Autobiografii "Byłem innym księdzem", rozdz. X - 2013 r

1. W Wiśle poznałem Grzegorza Dz., który zaopiekował się Szafirem. Jan z "gór" przywiózł "domek" dla Szafira i dostarczył go do Ustronia. Jeździłem dalej na niedzielne ewangelizacje parafialne wg umówionych z księżmi proboszczami terminów na kilka miesięcy wcześniej, aby głosić kazania i rozprowadzać po Mszach św. moje publikacje. 

W połowie czerwca 2013 r. dzięki Janowi "z gór" przeniosłem się bliżej czeskiej granicy. Tam czułem się bardzo dobrze. Oczywiście płaciłem już za pokój z łazienką i w tygodniu korzystałem również z tzw. "objadokolacji", które przygotowywała gospodyni lub jej córka. Bywało, że te posiłki spożywaliśmy razem (najczęściej w soboty/niedziele). Członkowie tej rodziny wiedzieli o moich problemach z Abp Wacławem Depo i Kurią w Częstochowie.

Czekałem za jakimś wezwaniem do Kurii, ponieważ posiadali mój numer telefonu. Niestety czas mijał i nie było żadnej informacji od Abp Wacława Depo. Jeździłem zatem dopóki nie otrzymałem informacji od mojej rodziny spod Bełchatowa przekazanej dla nich od nieżyjącego już Ks. Leona, że Abp Wacław Depo kazał drogą elektroniczną rozesłać przez ówczesnego wtedy Kanclerza Ks. Krzysztofa Dziub do poszczególnych Archidiecezji i Diecezji w Polsce informację: "że Ks. Abp Wacław Depo - Metropolita Częstochowski prosi, aby Księża Proboszczowie nie przyjmowali Ks. Marka Poryzała w swoich parafiach, dopóki nie zgłosi się do swojego biskupa miejsca". Natrafiłem na duży problem jeśli chodzi o dalsze ewangelizacje w parafiach i po drodze ewangelizację "pogubionych dziewczyn" - przydrożnych prostytutek.

2. W połowie lipca 2013 r. zaczęło się blokowanie mnie przez Abp Wacława Depo i Kurię Częstochowską. Po puszczonej wcześniej negatywnej informacji na mój temat przez Ks. Kanclerza Krzysztofa Dziub księża proboszczowie nie chcieli już, abym przyjechał do ich parafii z kazaniami i książkami aż sprawa się wyjaśni.

Przestałem zatem wyjeżdżać z gór na ewangelizacje parafialne i nadal mieszkałem u tej samej rodziny. Odprawiałem w pokoju Msze św. (jeszcze po polsku) wcześniej zamawiane przez wiernych z całej Polski. Czas spędzałem na czytaniu Pisma św. Dzieł Jana od Krzyża, Dzieł św. Augustyna, wypowiadałem Różańce i Koronki do Bożego Miłosierdzia i tak sobie radziłem ze stresem.

Kiedy była słoneczna pogoda wychodziłem na górskie spacery, na tzw. "Trójstyk", gdzie łączy się granica polska, słowacka i czeska. Schodziłem bardzo dużo kilometrów w otoczeniu przyrody. Po drodze oprócz modlitw na Różańcu w oparciu o biblijne tajemnice rozważałem co zrobić dalej?

Rozważałem projekt Jana "z gór" dotyczący powstania drewnianej kaplicy. W Diecezji Bielsko - Żywieckiej przeszedł na emeryturę Bp. Tadeusz Rakoczy a na jego miejsce przyszedł nowy Bp. Roman Pindel. Z Janem "z gór" rozważaliśmy ten projekt możliwy do realizacji bez dużych nakładów finansowych ze względu na fakt, że on z rodziną chciałby ufundować tę kaplicę z zapleczem sanitarnym przeznaczoną również na spotkania dla dorastającej i starszej młodzieży, która zaczyna mieć problemy ze sobą i nie ma takich jak dawniej klubów, a do młodych mimo religijnych i praktykujących katolickich rodzin przenikają narkotyki i dopalacze . Była to dobra inicjatywa - tak uważałem. Do tego wątku powrócę.

3. Postanowiłem umówić się telefonicznie na spotkanie z Abp Wacławem Depo i pojechałem do Kurii w Częstochowie. Przyjął mnie w towarzystwie Ks. Kanclerza Krzysztofa Dziub i jeszcze innego kapłana. W czasie tego spotkania dano mi warunek, abym pojechał do Gorzyc na tzw. "terapię od uzależnień". Kuria posiadała moje tzw. "Sprawozdanie z działalności duszpasterskiej w Archidiecezji Szczecińsko - Kamieńskiej" a poza tym Abp Andrzej Dzięga był w kontakcie z Abpem Wacławem Depo telefonicznie i bezpośrednio. 

Dalsze zatem decyzje wobec mnie będą zależne od przejścia obserwacji i ewentualnej terapii. Zgodziłem się na ten warunek i powiadomiłem rodzinę u której pomieszkiwałem, że nie będzie mnie dłuższy czas.

Pojechałem do Gorzyc i dowiedziałem się, że w szpitalu nie wolno kontaktować się ze światem zewnętrznym. Obserwacja polegała na badaniu temperatury ciała kilka razy dziennie. Wydzielano mi moje leki na nadciśnienie. Codziennie obchód lekarza i sprawdzanie karty pacjenta. To był dla mnie szok kiedy w pobliżu pokoju pielęgniarek znalazłem się z braku miejsca na przystawionym łóżku. Leżał tam pacjent z padaczką i objawami psychozy alkoholowej z widzeniami paranoidalnymi.

Byłem świadkiem przyjmowania na oddział osób w stanie upojenia alkoholowego, z tzw. "wyrokiem o przymusowym leczeniu". Te widoki zapadły mi głęboko w pamięci. Widziałem osoby, które załatwiały się tzw. "pod siebie". Cała terapia miała trwać 6 tygodni. Była możliwość, że mogłem w niedziele wspólnie z innym kapłanem sprawować Mszę św. Kiedy kuracjusze dowiedzieli się, że jestem kapłanem zaczęli umawiać się na rozmowy duchowe i spowiedzi św. 

Czas spędzałem na braniu udziału w posiłkach, ogólnych spotkaniach - pogadankach terapeutów, czytaniu duchowej literatury i spacerach z różańcem. 

Po 2 tygodniach poprosiłem o konsultacje z lekarzem prowadzącym i poprosiłem o zaświadczenie o odbyciu obserwacji medycznej. Otrzymałem zaświadczenie, że mam stronić od alkoholu i chodzić na spotkania ambulatoryjne. Po powrocie z Gorzyc zatrzymałem się na tydzień u mojej młodszej siostry oczekując co dalej nastąpi? W tym czasie byłem też prywatnie u lekarza psychiatry (nie pamiętam imienia i nazwiska). Przeprowadziłem z nim długą rozmowę na temat mojego trudnego życia w nieludzkich warunkach w Kolsku, o czym była mowa w rozdziale IX i na podstawie wywiadu ze mną napisał, że moje picie alkoholu nie nosi znamion uzależnienia. Jednak jak się w Archidiecezji Częstochowskiej i pewnie też innych Diecezjach "przyszyje łatkę" - jest to nieodwołalne.

U siostry byłem przez tydzień i wróciłem w góry, do wspomnianej wyżej rodziny. Oczekiwałem na odpowiedź ponieważ o fakcie odbycia obserwacji poinformowałem Ks. Kanclerza Krzysztofa Dziub.

4. Pani gospodyni z gór podczas posiłków dziwiła się jak nieludzko można postępować z księdzem? Tyle zachodów i oczekiwania na decyzje Abp Wacława Depo i Kurii Częstochowskiej. Pozostawili mnie bez środków do życia. Bez żadnych skrupułów postępują wobec podwładnego księdza z tzw. "szeregu".

Dalej chodziłem na spacery, na tzw."Trójstyk", odprawiałem Msze św., które wcześniej przyjąłem od wiernych z różnych parafii w Polsce, modliłem się na Różańcu, Koronce do Bożego Miłosierdzia. Spędzałem czas czytając Encykliki (już) św. Jana Pawła II. Ten czas trzymania w niepewności był dla mnie okropny i dla kogoś innego nie do wyobrażenia, co dzieje się w Kościele Katolickim od wewnątrz, czyli od tzw. "kuchni".

Rozważałem o projekcie Jana "z gór" i ten cel mi przyświecał nadal, i myślałem o jego realizacji (w następnym rozdziałach przedstawię jak się to zakończyło). 

W końcu Ks. Kanclerz Krzysztof Dziub umówił się ze mną na spotkanie w Częstochowie na 11 października 2013 r. Pojechałem na to spotkanie przemierzając ponad 200 km. 

Na początku rozmawiałem z nim o odbytej obserwacji, przedłożyłem zaświadczenie z Gorzyc i od lekarza psychiatry z Bełchatowa. Mówiłem o długu wobec kierownika i jego pracowników z Kolska. Nie wiedziałem jeszcze ile mi policzy kierownik za sprzęty, które wziął w tzw. "komis". Myślałem, że będzie to ok. 10 000 zł. Dopiero na zaświadczeniu z 2016 r. przedstawił, że mu powoli przez 3 lata spłaciłem 12 000 zł, a 8 000 zł wziął jako w rozliczenie (patrz rozdz. IX w zakończeniu).  Ksiądz kanclerz powiedział, że dam radę ten dług spłacić, ale nie za bardzo w to uwierzyłem. "Mówił, że wikariusz ze szkołą przez pół roku da radę nazbierać tyle i że mu jeszcze dużo zostanie". 

Miałem następnie krótką rozmowę z Abp Wacławem Depo podczas której przedstawiałem swoje racje. Dowiedziałem się wtedy z jego ust: "Zachowałeś się jak Ukrainiec (moja dop. nie ujmując szacunku dla ludzi z Ukrainy), zabrałeś wszystko ze sobą". Nie pomogły moje wyjaśnienia, które składałem wcześniej księdzu kanclerzowi.

Zostałem zobowiązany przez Ks. Abp Wacława Depo, abym u Ks. Kanclerza Krzysztofa Dziub złożył dwa pisma. Były to pisma złożone w dniu 11 października 2013 r.:

Ponadto 25. 10. 2013 r. napisałem prośbę do Abp Wacława Depo o pozwolenie na występowanie w mediach. Dostałem odpowiedź z Kurii Metropolitalnej w Częstochowie z dnia 28 października 2013 r:

5. Nawiązałem kontakt telefoniczny z Ks. Prob. Tadeuszem Ściebura z parafii w Bąkowej Górze i zapowiedziałem swój przyjazd na 30 października 2013 r. Przyjechałem na plebanię w Bąkowej Górze wieczorem, przywitałem się z Ks. Prob. Tadeuszem Ściebura i rozpakowałem samochód z przywiezionych książek i rzeczy osobistych. Ksiądz proboszcz wręczył mi pismo z Kurii Częstochowskiej z dnia 24 października 2013 r. o następującej treści:

Tak zostałem przywitany w parafii Trójcy Przenajświętszej w Bąkowej Górze k/ Przedborza.

c. d. n.